Elisabeth Kübler-Ross groeide op in Zwitserland en werd arts. Na de tweede wereldoorlog werkte ze in concentratiekampen, waar ze veel mensen zag sterven. Toen ze trouwde en naar de Verenigde Staten verhuisde schrok ze zich dood over de manier waarop de Amerikanen met sterven en rouwen omgingen; ze stopten het weg en praatten er niet over. Reden voor Elisabeth om zich juist daarin te specialiseren. Haar kijk op verlies en stervensbegeleiding zou haar wereldberoemd maken. In de boekenkast in het theehuis staan dan ook enkele van de boeken, die zij geschreven heeft.
In 1981 kwam ze naar Nederland om lezingen en workshops te geven. Drie jaar later werd de stichting "Dr. Elisabeth Kübler-Ross Nederland" opgericht, kortweg de EKR genoemd. De stichting wil mensen helpen ervaringen zoals verlies en rouw een zinvolle plaats in hun leven te geven.

Elisabeth leeft niet meer, anders had ik haar hier willen uitnodigen, want ook het theehuis wil immers een veilige plek zijn voor mensen die met rouw en verlies te maken hebben. Wat zou ze vinden van deze plek? Zou ze gaan zitten aan de tafel bij het raam, die lichte plek met uitzicht op de bomen? Misschien zou ze dan een paar reeën het pad zien oversteken, of een eekhoorntje in de boom zien klimmen. Wat zou ze nog meer zien? Of horen?

Een klein meisje in de kinderhoek, dat met grote letters in het hartjesboek schrijft, dat het vandaag de verjaardag van opa is. Haar ouders praten zachtjes aan een tafel naast haar. Ze hebben zichzelf op appeltaart getrakteerd. Omdat er zacht klassieke muziek te horen is, kun je niet verstaan wat ze zeggen. Aan de leestafel buigt een mevrouw zich met een tevreden gezicht over de krant. Buiten op het overdekte terrasje zitten twee bejaarde heren, de een op de houten bank, de ander aan een tafel. Ze trekken zich niets aan van de januari kou. Allebei groeten ze een vrouw die langsfietst, een bos bloemen in haar fietstas, waarna de man bij het tafeltje opstaat en naast de man op de bank gaat zitten. ‘Sigaartje?’ vraagt hij. Via de keukendeur komt een medewerker de keuken binnen met een doos nieuwjaarsrolletjes en flessen slagroom.

Dan komt een mevrouw het theehuis binnenwandelen. Ze komt wel vaker; haar man ligt op Selwerderhof begraven. Ze kijkt een beetje verdrietig.
‘Goedemorgen en een gelukkig nieuwjaar. Wilt u wat drinken? We hebben er voor iedereen nieuwjaarsrolletjes bij.’
Er breekt een glimlach door op haar gezicht.
'Oh', zegt ze met een tevreden zucht, ‘het is al drie januari, maar dit is de eerste keer dat iemand mij gelukkig nieuwjaar wenst. Koffie graag. En lekker, zo’n nieuwjaarsrolletje.’
Op dat moment kijk ik naar Elisabeth bij het raam en meen dat ik haar zie glimlachen.

December/januari 2008/2009